مسافر (2)

تمام درد اين دل را حصار سينه مي بيند

و من بعد از عبور تو دگر آرام و خاموشم

چرا در لحظه ي رفتن به جاي گريه خنديدي

و مدتهاست مي بيني ز لبخندي سيه پوشم

براي آن همه نامه دريغ از گوشه ي چشمي

جوابش خاك و خاكستر كه من با آن نمي جوشم

تو شايد مدتي ديگر بيايي از غريبستان

ولي مي دانم از چشمت شرابي من نمي نوشم

ميان مرگ و من ديگر فقط يك گام باقي بود

تو كاش يك قدم را هم نمي كردي فراموشم